Hoe staan verschillende mensen tegenover verlies binnen één familie?

Als bijkomende opdracht heb ik er voor gekozen om eens binnen mijn familie na te gaan hoe de verschillende familieleden tegenover het verlies van mijn tante stonden hieronder vind u telkens de vraag en het antwoord van elke persoon individueel:

1. Hoe oud was je toen onze tante stierf?

M: Ik was 43
E: Ik was 21
S: Ik was 18

2. Wat betekende tante voor jouw?
Dit is een moeilijke vraag om te beantwoorden, aangezien tante de kracht van de familie eigenlijk was, maar toch kreeg ik onderstaande antwoorden.
M: Tante betekende enorm veel voor mij, ze was als een echte vriendin voor mij. Wanneer ik even met de handen in het haar zat, was zij daar om mij goede raad te geven. Op elke vraag die ik had, kon ze een antwoord geven. Ze was gewoon iemand waarop iedereen mocht fier zijn.
E: Tante beschouwde ik als een vriendin, ze was erg eerlijk en oprecht. En vertelde altijd wat ze dacht waardoor je wist wat je aan haar had. Daarnaast was tante er altijd wanneer het me even niet meer af ging, ze hielp me er telkens weer doorheen, waarvoor ik haar heel dankbaar ben.
S: Tante was als een tweede mama voor mij. Ze hielp me met de examens, met huiswerk, maar ook op persoonlijk vlak stond ze voor mij klaar. Daarnaast was ik elk weekend wel één dag en nacht bij haar waardoor ik eigenlijk meer vrije tijd bij haar doorbracht dan bij mijn eigen thuis. We gingen samen met haar kinderen naar pretparken en nog veel meer, waardoor ik me erg veilig en op mijn gemak bij haar voelde. Kortom tante was voor mij een steun waar ik ze nodig had.

3. Hoe voelde je jouw op het moment dat tante gestorven was?
M: Toen tante opgenomen werd in het ziekenhuis, dacht ik dat alles nog goed ging komen. Maar eens we het over sterven hadden, kon ik het niet geloven dat ik ze zou verliezen. Ik kon niet geloven dat onze tante na zo lang vechten(tegen kanker) de strijd zou opgeven. Ze was er altijd voor mij en haar nu moeten laten gaan dat deed pijn.
E: Ik voelde me ontzettend slecht, ik had helemaal niet verwacht in het begin van haar opnamen dat tante zou sterven. Ook al wist ik in mijn achterhoofd dat we tante ooit moesten laten gaan, toch deed het erg veel pijn om haar te moeten laten gaan.
S: Toen tante werd opgenomen in het ziekenhuis voelde ik dat er iets heel ergs ging gebeuren, ik wist gewoon dat het niet lang meer ging duren. Maar ondanks dat ik dit dacht, was haar laten gaan toch een moeilijke strijd. Ik wou en kon haar niet loslaten. Ik voelde me door alles en iedereen in de steek gelaten op het moment dat ze me zeiden dat tante dood was.

4. Hoe kijk je nu terug op het verlies?
M: Het is een groot gemis in mijn leven. Ik vind het jammer dat ik haar nu niet meer om raad kan vragen, dingen kan vertellen en zelfs doodgewoon geen grapje meer kan wijsmaken. Ik denk nog wekelijks aan haar en mis haar eigenlijk continu.
E: Ik vind het moeilijk om daarop te antwoorden, aangezien ik me de ene dag gelukkig voel en de andere dag heel rot. Dit komt omwille dat ik de ene dag al meer stil sta bij het feit dat tante dood is als de andere dag. Daarnaast kan ik mijn gevoelens niet goed omschrijven, sorry daarvoor. :(
S: Ik mis tante erg hard en dat zal wel nog lang zo blijven duren denk ik. Ik vind het heel spijtig dat tante nooit mijn kinderen, huis,.. .kortom mijn toekomst zal kunnen zien en meemaken. Daarnaast vind ik het erg dat ik haar niets meer kan vertellen, vragen of zelfs dat ik haar niet meer gewoon eens een knuffel kan geven.  Ik had haar nog zoveel willen laten zien, maar dat kan nu allemaal niet meer.

5. Hoe kijk jij op de verliesdatum neer?

 M: Ik kan het telkens nog steeds niet geloven dat ik tante al twee jaar moet missen.
E: Dat is een dag die ik het liefst zo snel mogelijk laat voorbij gaan.
S: Ik probeer bij deze dag niet stil te veel stil te staan aangezien ik het erg moeilijk heb met het feit dat ze er niet meer is. Maar toch denk ik die dag continu aan haar en voel ik me veel minder goed als op andere dagen.